Podróż mniej idealna. Płaskowyżu pamirskiego część 2.

Zatracilismy się w tych naszych idealnych dniach w Pamirze. Za pewniki mieliśmy to, że każdy kolejny nasz dzień będzie równie piękny. Że będzie słonczenie, harmonijnie, że w komplecie w zdrowiu i najlepszych nastrojach przejedziemy przez Pamir do Kirgistanu.

Nie ma dobrych fal w życiu które trwają wiecznie. Przypomnieliśmy sobie o tym w ciągu jednej doby, już za Murgabem w stronę Karakolu.

Wszystko zaczęło się od ciepłego czoła Tymka w nocy. Nic takiego, dzieci gorączkują z różnych powodów, spaliśmy więc dalej, czekając na rozwój sytuacji. Markotność Tymka o poranku tylko potwierdziła, że Tymek jest chory. Dzieci chorują, wiadoma sprawa. Ale my dopiero co skończyliśmy leczenie naszego najmłodszego, a w Pamirze byliśmy odcięci od sensownej opieki zdrowotnej w przypadku grubszych akcji. Niby nic takiego się nie dzieje, ale muszę uczciwie przyznać, że uruchamia się we mnie wewnętrzna reakcja, która nosi w sobie znamiona delikatnej paniki.

Decydujemy się na odwrót do Murgabu. Tam jest największa pamirska „klinika”, więc jakby co, tam o konsultacje będzie najłatwiej. Poczekamy kilka dni w cieple i podejmiemy decyzje, co dalej. W cieple, no właśnie. Niebo zaczynają spowijać coraz grubsze chmury, temperatura spada, robi się zimno. Pada, w zależności od wysokości – deszcz lub śnieg. Przez brak słońca krajobraz szarzeje i staje się jeszcze bardziej surowy. Dziś nie ma obłędnego złotego zachodu, ale to akurat nie przeszkadza, bo ciekawie jest zobaczyć Pamir w nowej aurze. Tu zawsze jest pięknie. Jeszcze przed Murgabem na jednej z wielu hopek, lądowaniu towarzyszy znany nam doskonale huk w zawieszeniu. Kłopoty lubią chodzić parami. Tym razem „tarsjonka” nie tylko pęka, ale rozpada się na kawałki i wypada spod samochodu. Auto nie opiera się już nawet na połamanym pręcie. Michał ocenia, że jechać dalej mimo wszystko możemy, ale konieczność znalezienia spawacza staje się kolejnym dobrym powodem, żeby zawrócić.

W Murgabie znajdujemy pokój, który ma uchronić nas od zimna. Łazik zostaje odstawiony do spawacza, a z Tymkiem … W moim spanikowanym matczynym mózgu walczą ze sobą dwa głosy. Pierwszy możemy nazwać głosem rozsądku. On szepcze: „trzydniówka, trzeba czekać.” Drugi to głos emocji, które wrzeszczą: „A może to coś innego – wysokość, brzuch, bla bla bla.” Pewnie łatwo Wam zgadnąć, który wygrywa. Budynek głównej pamirskiej kliniki prezentuje się … dość strasznie. Choć przyznać muszę, ze najgorsze jest pierwsze wrażenie, oblepionej klamki zwisającej z obdartych drzwi, strach dotknąć. Dalej jest już tylko lepiej. Choć jak się okazuje przyzwoite wrażenie, które robi lekarz nie idzie w parze z wiedzą. Zdiagnozowana przez niego angina okazuje się chwilę później klasyczną dziecięcą trzydniówką. Eh, panikara ja...

Podczas gdy Tymek dochodzi do siebie, spawamy zawieszenie łazika. Jak to dobrze, że młotkiem i spawem da się doprowadzić go do stanu umożliwiającego dalszą drogę. Spawacz jest Kirgizem i bardzo kiepsko ocenia wcześniejsze spawy Tadżyków. Po liftingu, wyruszamy dalej. Tylko pogoda nie chce wrócić do swojej dawnej łaskowości, ale to akurat, pomimo że nie sprzyja długim porankom i godzinom spędzanym na dworze ma swój ogromny plus. Widzimy nowy Pamir, nie złoty, a pochmurny i przypruszony śniegem, z niebieskim niebem prześwitującycm co jakiś czas. I ten Pamir też nam się bardzo podobna.

Nasz ostatni stop robimy nad jeziorem Karakol. Okoliczne góry prawie nie prześwitują przez grubą warstwę chmur. Ale nad nami robi się błękitne niebo i po raz ostatni słońce pokazuje nam swój najlepszy popis – zachód się nazywający. Piękny finisz mamy Ponownie nie śpimy w łaziku. Na noc lokujemy się w hoteliku prowadzonym przez lokalną lekarkę. Tak, tak, bo w Karakolu też jest szpital. Rozmowa z naszą Panią gospodynią trochę tłumaczy kulisy pamirskiej służby zdrowia. Otóż wykształcenie medyczne można zdobyć w pamirskiej klinice w Murgabie. W dużej mierze obserwując praktykujących tam lekarzy. Nasza Pani pracowała kilka lat w tamtejszym szpitalu, a że zakochała się w swoim pacjencie Karakolczyku, przeprowadziła się po ślubie do jego rodzinnego domu. Bo tak to już w tej części świata jest, że jeden z synów zawsze przy rodzicach zostaje, współdzieli z nimi dom, towarzysząc im do końca ich dni.

Kolejnego dnia, o poranku pakujemy nasz samochód po raz ostatni w Tadżykistanie. I gdy tak kokosimy się na parkingu przed hotelikiem spotykamy znajomego Baska, podróżującego przez tą część świata na rowerze. Szuka transportu do Kirgistanu, bo jego organizm zmęczony rocznym pedałowaniem, odmawia posłuszeństwa i potrzebuje dłuższego odpoczynku. Postanawiamy mu pomóc, łazik jak się okazuje, na swoich czterech miejscach, pięciu pasażerów i bagaże pomieści.

Żegnamy się z Tadżykistanem. Przywitamy Was następnym razem z Kirgistanu.

Murgab

Pamirska stacja benzynowa

Zrobiło się pochmurno. I Pięknie

Na najwyższej przełęczy - Ak Baital, 4600 mnpm.

Jaki pamirskie

Karakol

Nad jeziorem Karakol

Ostatnie spojrzenie na Tadżykistan, tuż przed granicą z Kirgistanem.